«۴٧» از اول شب ماه رمضان تا اذان صبح هر وقت نيّت روزه فردا را بکند، اشکال ندارد.

«۴٨» لازم نيست انسان نيت روزه را از قلب بگذراند، يا به زبان جاری کند؛ مثلاً بگويد: «فردا را روزه می‌گيرم قُربةً اِلَی اللّه»، بلکه همين قدر که برای انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب کاری که روزه را باطل می‌کند انجام ندهد کافی است.

«۴٩» وقت نيت روزه مستحبی از اول شب است تا موقعی که به اندازه نيت کردن به مغرب وقت مانده باشد، و اگر تا اين وقت کاری که روزه را باطل می‌کند انجام نداده باشد و نيت روزه مستحبی کند، روزه او صحيح است.

«۵٠» کسی که پيش از اذان صبح در غير روزه معين واجب، مثل روزه ماه مبارک رمضان، بدون نيت روزه خوابيده است، اگر پيش از ظهر بيدار شود و در حال اختيار نيت کند، روزه او صحيح است؛ چه روزه او واجب باشد چه مستحب، و اگر بعد از ظهر بيدار شود، نمی‌تواند نيت روزه واجب نمايد.

«۵١» اگر بخواهد غير روزه رمضان روزه واجب ديگری بگيرد، در صورتی که آنچه بر او واجب شده است انواع متعددی باشد، بنا بر اقوی بايد آن را معين نمايد، مثلاً نيت کند که روزه قضا يا روزه نذر می‌گيرم، ولی در ماه رمضان لازم نيست نيت کند که روزه ماه رمضان می‌گيرم، بلکه اگر نداند ماه رمضان است يا فراموش نمايد، و روزه ديگری را نیت کند، روزه ماه رمضان حساب می‌شود، مگر اينکه روزه برای ميت گرفته باشد که در اين صورت روزه ماه رمضان حساب نمی‌شود، و صحيح بودن آن مورد تأمل است، مگر اينکه مقصود او به دو قسمت جداگانه تقسيم شود: يکی روزه واجب و يکی هم برای ديگری بودنِ روزه، که در اين صورت بنا بر اظهر روزه ماه رمضان محسوب می‌شود.

«۵٢» هرگاه در ماه رمضان يا روزه واجب معين، نيت روزه را عمداً ترک نمايد تا صبح داخل شود، روزه آن روزش صحيح نيست و قضا بر او واجب است، ولی وجوب کفاره محل تأمل است.

«۵٣» اگر بداند ماه رمضان است و عمداً نيت روزه غير رمضان کند، نه روزه رمضان حساب می‌شود و نه روزه‌ای که قصد کرده است.

«۵۴» اگر مثلاً به نيت روز اول ماه روزه بگيرد، بعد بفهمد دوم يا سوم بوده، روزه او صحيح است.

«۵۴» کسی که در سراسر روز بيهوش بوده در صورتی که روزه واجب معين باشد، روزه بر او واجب نيست، ولی اگر قبل از ظهر به هوش آيد، بنابر احتياط واجب بايد روزه آن روز را تمام کرده و قضای آن را نيز بگيرد و همين احتياط در مورد مخالف، اگر قبل از ظهر شيعه شود نيز جاری است.

«۵۶» اگر نداند يا فراموش کند که ماه رمضان است و پيش از ظهر ملتفت شود، چنانچه کاری که روزه را باطل می‌کند انجام نداده باشد، بايد فوراً نيت کند، وگرنه روزه او باطل می‌شود.

«۵٧» اگر بچه قبل از اذان صبح ماه رمضان بالغ شود، بايد روزه بگيرد؛ و اگر بعد از اذان و قبل از ظهر بالغ شود، اگر چيزی که روزه را باطل می‌کند انجام نداده باشد احتياط واجب در اين است که بقيه آن روز را روزه بگيرد و بعداً قضای آن روز را نيز بگيرد، و همچنين است اگر شخصی که جنون دارد جنونش از بين برود. و اين احتياط درباره غيربالغی است که از اول صبح نيّت روزه نداشته است، ولی چون روزه بچه مميّز صحيح است ـ اگر چه بر او واجب نيست ـ اگر نيت روزه داشته باشد و در بين روز بالغ شود، روزه آن روز او صحيح است و قضا ندارد.

«۵٨» کسی که برای به‌جا آوردن روزه ميّتی اجير شده، اگر روزه مستحبی بگيرد، اشکال ندارد، ولی کسی که روزه قضا دارد، نمی‌تواند روزه مستحبی بگيرد.

«۵٩» اگر در ماه رمضان، پيش از ظهر، کافر مسلمان شود، بنا بر احتياط مستحب بايد نيت روزه کند و روزه را تمام نمايد.

«۶٠» اگر مريض در ماه رمضان، پيش از ظهر خوب شود و تا آن وقت کاری که روزه را باطل می‌کند انجام نداده باشد، واجب بودن روزه و صحيح بودنش، خالی از وجه نيست.

«۶١» روزی را که انسان شک دارد آخر شعبان است يا اول رمضان، واجب نيست روزه بگيرد، و اگر بخواهد روزه بگيرد، نمی‌تواند نيّت روزه رمضان کند بلکه بايد نيت روزه قضا و مانند آن بنمايد و چنانچه بعد معلوم شود رمضان بوده، از رمضان حساب می‌شود، و در صورتی که قصد کند آنچه را که فعلاً خدا از او خواسته است انجام دهد و بعد معلوم شود رمضان بوده نيز کافی است.

«۶٢» اگر روزی را که شک دارد آخر شعبان است يا اول رمضان، به نيت روزه قضا يا روزه مستحبی و مانند آن روزه بگيرد و در بين روز بفهمد که ماه رمضان است، بايد نيت روزه رمضان کند.

صفحات: 1· 2