یا ارحم الراحمین

سلیمان نبی (علیه السلام) کنار دریا نشسته بود که چشمش به موری افتاد. مور دانه ی گندمی با خود به طرف دریا می برد. به محض اینکه به آب رسید؛ قورباغه ای سرش را از آب خارج کرد و دهان گشود و مور به داخل دهانش رفت و او هم به درون آب رفت! ایشان مات و مبهوت از این ماجرا بود که به ناگاه قورباغه سرش را از آب خارج کرد و مورچه از دهانش بیرون آمد. اما این بار دانه گندمی همراه نداشت. سلیمان نبی تحمل نکرد و مور را صدا و زد و از چون و چند ماجرا پرسید.

ای نبی خدا، در اعماق این دریا، سنگی تو خالی هست و درون آن کرمی زندگی می کند که قدرت خروج از آنجا را ندارد. من از طرف خداوند مأمورم روزی اورا هر روز ببرم و این قورباغه نیز وظیفه حمل من را دارد. او مرا کنار سوراخ آن سنگ می برد، دهانش را باز می کند و من داخل می روم و دانه را می گذارم و باز می گردم. ایشان گفتند: وقتی دانه را به او می دهی؛ چیزی هم می گوید؟ مور گفت: بله، می گوید:ای خدایی که رزق و روزی مرا درون این سنگ در قعر دریا فراموش نمی کنی؛ رحمتت را نسبت به بندگان با ایمانت فراموش نکن